Γειά σας φίλοι μου. Ξαναείδα τον πατέρα Γεώργιο μετά απο 40 χρόνια. Ζήσαμε 4 χρόνια μαζί στην Πατμιάδα Εκκλησιαστική Σχολή. Θυμάμαι ήταν ένα χαρούμενο, χαμογελαστό, άκακο, καλό παιδί. Συναντηθήκαμε μετά απο αρκετά χρόνια, προχθές, στην Πάτμο. Ζήσαμε 3 μέρες μαζί. Θυμηθήκαμε τα χρόνια εκείνα που είμαστε παιδιά. Ξαναγίναμε παιδιά. Κάναμε όπως τότε. Παίξαμε μπάλα. Βόλτες στην Πάτμο. Θέλαμε να ξαναγίνουμε παιδιά, όπως τότε. Δυστυχώς είναι αδύνατον. Όμως περάσαμε πολύ ωραία. Γιατί; Διότι ζήσαμε αυτές τις 3 μέρες, όπως τότε. Συμπεριφεφόμαστε ο ένας στον άλλο, όπως τότε. Πάντα με αγάπη και συμπάθεια. Απλώς, μεγαλώσαμε λίγο. Τελέσαμε τη θ. Λειτουργία στο σπήλαιο της Αποκαλύψεως, κοινωνίσαμε. Επισκεφθήκαμε πολλά μέρη του νησιού. το μεσημέρι μας περίμεναν ο Διευθυντής, οι καθηγητές και οι σπουδαστές και φάγαμε το μαζί. πήγαμε στη βιβλιοθήκη . Στο Μοναστήρι επισκεφθήκαμε τον αγιο Καθηγούμενο και μερικούς μοναχούς.Γεμίσαμε τις μπαταρίες της ψυχής μας, με τα νάματα της Σχολής μας. Ένα πράγμα μόνο μας λύπησε. Η πορεία της Σχολής, που έμεινε μόνο με 25 παιδιά, ενώ όλα τα παιδιά τότε, της Σχολής ήταν 130-140. Ευχή μου: να ξανασυναντηθούμε του χρόνου εκεί, και να μη λείπει κανείς. Χαιρετισμούς στον Πατέρα Γεώργιο.
Με αγάπη παπά Γιάννης.
